SARANDA VAN VLUCHTENBURG EN ASTOR

Saranda (handpaard, links – lichte manen) was een van de meest minzame paarden die ik heb leren kennen. Een lofspraak vol superlatieven over haar karakter en gedrag blijft onvolledig.

Een goede moeder en ondanks haar zeer beroerde jeugd was zij in de omgang met mensen en andere paarden een toonbeeld van rust en betrouwbaarheid. Het tezamen met haar beleren van jonge paarden voor het boerenwerk verliep hierdoor een stuk makkelijker. De vosschimmelmerrie had voor een werkpaard een bijzonder fijne eigenschap, te weten de drang voortdurend naar voren te willen in eenzelfde tempo.

Geboortes

In het holst van de nacht gaat de telefoon: ‘ kom-de-ge zo stillekes an hier op-an, ik denk dè ‘t perd gi vulle ‘ (kom je zo zoetjesaan hier naar toe, ik denk dat Saranda gaat veulenen). Over dijken en polderwegen ga ik op de motorfiets naar de boerderij waar ik meerdere geboorten van veulens heb meebeleefd. Al is er geen verkeer, mijn aandacht concentreert zich op de weg en ik pas mijn snelheid aan. Rondom boerderijen en in het hoge gras langs boerenweggetjes zijn er ‘s nachts altijd katten – met reflecterende ogen – op strooptocht. Er is opluchting als ik de kraamstal binnenstap, alleen het breken van de waterblaas heb ik deze keer gemist. Bij elke geboorte stelde ik er eer in het kletsnatte veulen vanuit de kraamstal naar de stal waar de andere paarden staan, te dragen. Een keer had ik hierbij hulp nodig, haar hengstveulen was zo zwaar dat ik dreigde door mijn rug te gaan. Bij dat dragen volgde Saranda mij op de voet met onophoudelijk hinniken (met het ademvolume van een baszanger) dicht bij mijn oren.

De reu Astor had met alle paarden op de boerderij een hechte band (in het bijzonder met Saranda). Altijd aanwezig bij de geboorten van veulens, maar ook van kalveren en lammeren. In de paardenstal lag hij, naarmate de dracht vorderde, met telkens langere pozen in het stro naast Saranda, Op de dag dat zij zou veulenen, was hij altijd onrustig en ijsbeerde voortdurend. Hij verliet het erf zelden maar wanneer merrie en veulen buiten liepen, zocht hij op de nabij gelegen uiterwaard contact met ze.

Bij het slepen van een stuk oneffen grond met pollen, hobbels en molshopen windt de activiteit van de paarden hem op. In zijn uitgelatenheid springt hij meerdere keren tegen zijn baas en tegen Saranda (het stoort haar niet). Hij blijft de paarden volgen, neemt af en toe een slokje water uit de weidepomp en wisselt dat af met een hap verse paardenmest.